Amaç:
Bir yıllık sürede acil polikliniğimize başvurup ayaktan veya yatarak tedavi edilen çocuk travma hastaları incelendi. Bu çalışmada, çocuk yaş grubu ortopedik yaralanmalarının cinsiyet ve yaşlara göre dağılımı, çocukların hangi oranda ve ne kadar süre ile yatırıldıkları, hangi ortopedik hastalıklarla daha sık karşılaştıkları istatistiksel olarak değerlendirildi. Çalışmanın amacı, 16 yaş ve altındaki çocuklarda ortopedik yaralanmaların sıklığını, dağılımını ve morbiditesini belirlemektir.
Gereç ve Yöntem:
2001 yılında acil polikliniğimize başvuran 22.386 hastanın 4.153’ü, 16 yaş altı çocuk yaralanma olgusuydu. Bu olguların bilgileri geriye dönük olarak incelendi. 2.759 erkek ve 1.394 kız hasta, birer yaş aralıklarıyla gruplandırıldı. Karşılaşılan yaralanma türleri belirlendi. Hastalıkların sıklığı her grup için ayrı ayrı hesaplandı. Ayaktan ve yatarak tedavi edilenlerin oranları, yatış nedenleri, ameliyat endikasyonları, ortalama yatış süreleri ve cinsiyetler arasındaki farklılıklar değerlendirildi. Sonuçlar oransal yöntemler ve ki-kare testi kullanılarak istatistiksel olarak yorumlandı.
Bulgular:
Çocuklar, tüm yaralanma olgularının %18,5’ini oluşturuyordu. Erkekler tüm gruplarda çoğunluktaydı. En sık görülen yaralanma türü üst ekstremite yumuşak doku yaralanmalarıydı. Radius distal kırıkları, en sık görülen kırıklardı. Humerus suprakondiler kırıkları ve femur diafiz kırıkları en sık yatış nedenleri olup, humerus suprakondiler kırıkları en sık ameliyat nedeni olarak saptandı. Ergenlik döneminde yaralanmalarda anlamlı bir artış izlendi (p<0.05).
Sonuç:
Ergenlik döneminde yaralanma sayısı artmaktadır. Erkekler daha sık yaralanmakla birlikte, hastaneye yatış ve ameliyat oranlarında kız ve erkek çocuklar arasında istatistiksel olarak anlamlı fark bulunmamıştır. Femur diafiz kırıkları en sık ve en uzun süreli yatış nedeni iken, humerus suprakondiler kırıkları en sık ameliyat nedeni olmuştur. Bu bulgular, halk sağlığı açısından önleyici tedbirlerin geliştirilmesi bakımından önemlidir. Hasta sayımızın yeterli olması nedeniyle, elde ettiğimiz sonuçların çocuk ortopedik travmalarının demografik dağılımı konusunda genel bir fikir oluşturabileceği düşüncesindeyiz.